Τα μποτάκια

Πρέπει να ήμουν 14-15 χρονών, τότε που ο πατέρας μου, γυρίζοντας από τη δουλειά, μου έφερε ένα ζευγάρι μποτάκια. 

Ο πατέρας μου δεν ήταν ο τύπος που ψώνιζε ρούχα. Αυτή τη δουλειά την έκανε η μάνα μου, για όλη την οικογένεια. Έτσι λοιπόν, με εξέπληξε η  κίνησή του. Τα κοίταζα παραξενεμένος, για ώρα, πριν του πω : "Ευχαριστώ ΄μπα". ('μπα τον έλεγα).

Ήταν μαύρα με στρογγυλές μύτες, σόλες, τακούνι και φερμουάρ στο πλάι. Καρεκλάδικα, τα λέγαμε. Τα φορούσες στη Ντίσκο και έκανες φιγούρες και στροφές πάνω στο τακούνι, με μουσική συνοδεία Bee Gees.

Από μέσα, ήταν ντυμένα με ψεύτικη γούνα και ήταν τα πιο ζεστά παπούτσια που έχω φορέσει ποτέ. Αυτό το θυμήθηκα χτες. 

Χτες που μπήκα σε ένα μαγαζί και, χωρίς πραγματικά να τα χρειάζομαι, αγόρασα ένα ζευγάρι μαύρα μποτάκια, με φερμουάρ στο πλάι και τακούνι για στριφογυρίσματα, στη Ντίσκο που δεν υπάρχει πια.

Μα, πάνω απ΄ όλα, με ψεύτικη γούνα μέσα. 

Δεν ξέρω τι με έσπρωξε να τα δοκιμάσω. Μόλις όμως τα φόρεσα, ξύπνησε μέσα στο μυαλό μου η ανάμνηση. Γλυκειά και ζεστή. Γλυκειά, σαν το 'μπα και ζεστή σαν την ψεύτικη γούνα, από τα μποτάκια του 1983. 

Τα αγόρασα αμέσως και τα φόρεσα για να βγω έξω, βάζοντας τα παλιά στη σακούλα. Ήθελα να θυμηθώ, να νοιώσω λίγο από εκείνη τη ζέστη. 

Τα φορούσα και σήμερα όλη μέρα. Είναι τα πιο ζεστά παπούτσια που έχω φορέσει ποτέ. 

Σαν αυτά που πήρε κάποτε ο 'μπας μου...