Το Παγωτό

Μερικές φορές, όταν εξαντλούνται όλα τα θέματα, όταν όλοι οι φίλοι μας έχουν «κάτι άλλο να κάνουν», όταν δεν έχουμε μεριμνήσει εγκαίρως, για το τι θα κάνουμε το Σαββατόβραδο, όταν, με λίγα λόγια, έχουμε μείνει «μπουκάλα» στο σπίτι, επέρχεται μια πλήξη.

Αυτό πάθαμε, ο γιος μου κι εγώ το προηγούμενο Σάββατο. Μείναμε «μπουκάλα» στο σπίτι! Νωρίς δεν ήταν, για να βγούμε βόλτα, αργά δεν ήταν για να πάμε για ύπνο, καθότι το Σάββατο δεν πάμε για ύπνο νωρίς, αποφασίσαμε να φτιάξουμε παγωτό, από το κουτί.

  

Παγωτό από το κουτί, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι το παγωτό που αγοράζουμε από το super marker, ή και το μπακαλικάκι της γωνίας, στην προκειμένη περίπτωση, και το οποίο γίνεται πανεύκολα, ανακατεύοντας τα φακελάκια που περιέχει, με γάλα, στο μίξερ.

Συγχρόνως, είχαμε δυνατά τη μουσική και χορεύαμε-τραγουδούσαμε διάφορα…

Είχα βάλει και κάτι φράουλες να γίνουνε μαρμελάδα, από μια συνταγή που βρήκα από το ίντερνετ, για να τη ρίξουμε από πάνω, αλλά από το χορό και τα τραγούδια τις έκαψα! Χαχαχα! Πάει κι αυτό, το είπα. Αμαρτία εξομολογούμενη…μισή αμαρτία!

Άνοιξα λοιπόν, εγώ ο σεφ, το κουτί και άρχισα να διαβάζω τις ετικέτες στα σακουλάκια, προτρέποντας το γιο μου να διαβάζει τις οδηγίες στο κουτί, ώστε να ξεκινήσουμε το «δύσκολο» εγχείρημα.

Σιγά, σιγά ανακατέψαμε όλα(;) τα υλικά και θυμήθηκα μια ιδέα για γρήγορο πάγωμα: Έβαλα το ένα μπολ με το μείγμα, μέσα σε ένα άλλο με παγάκια και ανακάτευα. Λίγο - λίγο άρχισε να παγώνει. Ο γιος μου είχε ενθουσιαστεί από την ταχύτητα ψύξης, αλλά εμένα «κάτι» δεν μου άρεσε.

Το παγωτό, όπως το δοκίμασα, είχε μια γεύση κάπως επίπεδη, σαν να έλλειπε ένα συστατικό.

«Ρε συ, μήπως ξεχάσαμε τίποτα;», τονε ρωτάω, κοιτάζοντας συγχρόνως γύρω-γύρω, για κανένα ξεχασμένο φακελάκι .

«Όχι, όχι» απάντησε με εκείνο το αδιάφορο ύφος, που οι γονείς ξεχωρίζουμε σαν ελαφρώς ένοχο…

«Λέγε ρε!» , τον αγριοκοίταξα, να ψαρώσει και να «ξεράσει» την πικρή αλήθεια, που υποψιαζόμουνα. «Τι το ’κανες το άλλο σακουλάκι;» Έριχνα άδεια για να πιάσω γεμάτα…

«ΕΓΩ; Εσύ το ξέχασες!» μου είπε ξεδιάντροπα και πήγε πίσω από κάτι κουτιά με μπισκότα, στην άλλη άκρη της κουζίνας (στην οποία άλλη άκρη της κουζίνας, δεν είχα πάει από το πρωί, σας ορκίζομαι) και ξετρύπωσε ένα σακουλάκι που έγραφε ΓΛΑΣΟ ΒΑΝΙΛΙΑΣ!

Το τερατένιο παιδί μου, ήθελε να ρουφήξει όλο το γλάσο βανίλιας από το σακουλάκι! Μόνος του. Κρυφά από τον πατέρα! Και να μου χαλάσει και το παγωτό!

Με είχαν πιάσει τέτοια γέλια από την κουτοπονηριά του, που δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο το υφάκι «αυστηρός και κομ ιλ φο πατέρας» που τον έπιασα και πέσαμε κάτω και οι τρεις (εγώ, αυτός και το σακουλάκι) και τον γαργάλησα μέχρι δακρύων, για τιμωρία.

Το γλάσο δεν το έφαγε, το έριξα κακήν κακώς μέσα στο μπωλ και το ανακάτεψα μαζί με το υπόλοιπο μείγμα.

Το παγωτό πάγωσε και φαγώθηκε την επόμενη. Τρωγόταν ευχάριστα...

Η φωτογραφία είναι ΕΝΤΕΛΩΣ παραπλανητική και δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας παρασκεύασμα!