Αμμουδιά του Χειμώνα.
Το νερό σου σιωπηλό, ξέχασε τις καλοκαιρινές φωνές. Ηρέμησε. Σκούρυνε.
Τίποτε γαλάζιο δε μαρτυρά τον ήλιο σου.
Αμμουδιά, χωρίς γυμνά πόδια, να σε πατάνε και να καίγονται.
Να καις και να καίγεσαι.
Να κρυώνεις στον ξερό αέρα, τώρα.
Τώρα τα βότσαλά σου, περιμένουν το επόμενο κύμα που θα τ'αρπάξει μέσα.
“Κάποιος θα τα ξαναβγάλει, το επόμενο καλοκαίρι”, απαντώ στο νερό...
Κοιτάζω μακρυά, το Απέναντι Μέρος που το λέω “Σπίτι του Καλοκαιριού”. Θα είμαι εκεί. Σε λίγο.
Δεκέμβρη μήνα έχουμε, ή μήπως όχι;
Τρέχουμε να τους δούμε.
Τρέχουν να φύγουν.
Τα πόδια τους, ραγίζουν τα νερά.
Τρέχουν να φύγουν.
Τα πόδια τους, ραγίζουν τα νερά.
Χώνω το ξύλο βαθιά, στη λάσπη. Αναταράσσω το βυθό.
Τι υπάρχει από κάτω; τι υπάρχει παρακάτω;
Σαν να ξέρει.
Ξέρει...
Αμμουδιά του χειμώνα, που ακούς και μετράς.
Ντροπαλά σε δείχνει ένας κίτρινος ήλιος. Κίτρινα δάχτυλα μέσα από γκρίζα σύννεφα.
Απόγευμα. Το ρολόι τρέχει πιο γρήγορα αυτήν την ώρα, αυτήν την εποχή. Βιάζεται να πάει στη νύχτα.
Χειμώνας.
ΥΓ Είναι αυτός ο στίχος, που τραγουδάει το μυαλό μου, μέρες τώρα. Είναι κι αυτή η τυχαία συνάντηση που είχα με τη Νικολακοπούλου και αυτά που είπαμε. Κάτι δεν ήταν τελικά και τόσο τυχαίο...
6 σχόλια:
Τι υπεροχο, ζωντανο κειμενο ειναι αυτο;;;
Υπέροχο, αγαπημένο...
Ευχαριστώ πολύ balanced girl...not και tremens
πολύ όμορφο!δεν το ήξερα...τώρα το κόλλησα κι εγώ!!!
καλά Χριστούγεννα!!!!
τι ομορφο κειμενο
τι ηρεμια..
Nasia Κολλάει εύκιλα, μάλλον...
ασωτος γιος Θα 'πρεπε να ήσουν εκεί, για να το νιώσεις. Μαγικό.
Δημοσίευση σχολίου