Αδιάφορο

Με τραβάει προς τα κάτω, ή είναι η ιδέα μου;

Προσπαθούσε να ανεβεί, να κολυμπήσει. Κούναγε δυνατά χέρια και πόδια. Πού είναι η επιφάνεια; Να κολυμπήσει, να φτάσει επάνω. Ναι αλλά πού είναι το «πάνω»; Στριφογύριζε μέσα σε κάτι υγρό, πηχτό και μαύρο. Έτσι έπρεπε να ΄ναι; Μάλλον όχι. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι κακό συνέβαινε. Απροσδιόριστο. Όχι, δεν έπρεπε να είναι έτσι. 

Μια φωνή τραγούδαγε μέσα στο κεφάλι του. Από τους ψαράδες μαργαριταριών δεν ήταν αυτό; Η άρια του Ναδίρ! Και γιατί το άκουγε με τόση ένταση; Η φωνή σταμάτησε ακριβώς πριν φτάσει στην πιο ψιλή νότα.

Δεν μπορείς να την πεις ε; σκέφτηκε. Όχι δεν μπορείς, γι’ αυτό σταμάτησες.

Δεν μπορώ να την πω.

Δεν βγαίνει η φωνή μου, να πω καμία νότα.

Δεν μπορώ καν να αναπνεύσω.

Πού ήταν;

Πριν λίγο περπατούσε στο δρόμο, σκεφτικός, με το κεφάλι κατεβασμένο, χωρίς ουσιαστική επαφή με την πραγματικότητα.

Μαζί του περπατούσαν κι άλλοι, όλοι σχεδόν με το ίδιο ύφος. Σκεφτικοί, κοιτώντας τα παπούτσια τους, που προσπερνούσαν το ένα το άλλο, σε ένα αέναο διαγωνισμό, για το ποιο θα φτάσει πρώτο. Το ένα παπούτσι μετά το άλλο. Ο ένας πίσω απ’ τον άλλο. Όλοι τους πήγαιναν κάπου. Τα βήματα βιαστικά, γρήγορα, κοφτά. Οι ματιές δεν ανταλλάσσονταν. Που και που, φωνές, κομμένες φράσεις, ακούγονταν χωρίς να απαντώνται, χείλια μίλαγαν σε μικρόφωνα και απαντήσεις έφταναν σε ακουστικά. Δάχτυλα, πατούσαν υποθετικά πλήκτρα, πάνω σε οθόνες. Τσάντες πηγαινοέρχονταν ρυθμικά, κρεμασμένες από ώμους.

Ριπές αέρα έπεφταν πάνω σε γκρίζα ρούχα. Σε γκρίζα σώματα. Σε γκρίζα πρόσωπα. Σε γκρίζα συναισθήματα. Ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα σε γκρίζα σύννεφα.

Αδιάφορα.

Οχήματα κατέβαιναν τη λεωφόρο, σε σειρά. Το ένα μετά το άλλο. Κόρνες ακούγονταν, ή δεν ακούγονταν.

Αδιάφορο.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, οι ίδιοι άνθρωποι., Τα ίδια συναισθήματα. Πηγαινοέρχονταν, το ένα πίσω από το άλλο. Ίδια, γκρίζα συναισθήματα. Σε σειρά.

Αδιάφορη.

Ανέβασε το γιακά του μπουφάν και συνέχισε να περπατάει, πιο γρήγορα. Να φτάσει, να τελειώσει, να γυρίσει. Λίγο πιο γρήγορα. Τα παπούτσια αύξησαν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Εναλλάσσονταν τώρα με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα.

Απέναντι. Να περάσει απέναντι.

Καλύτερα τώρα.

Το φανάρι. Χρώμα αδιάφορο.

Κόκκινο.

Για ποιον; Πέρασε. Κόρνα. Αδιάφορο. Φρενάρισμα.

Η ψιλή νότα ακούστηκε δυνατά, παραλλάσσοντας λίγο το μουσικό θέμα. Μπορείς, λοιπόν να την πεις τώρα, σκέφτηκε. Αλλά, χωρίς μέτρο. Συγκεντρώσου στη νότα. Μη γλιστράς. Κρατήσου στο μέτρο. Κολύμπα. Πάνω. Πάνω. Στο μέτρο.

Η φωνή αντικαταστάθηκε από το θόρυβο του δρόμου. Το μαύρο, πηχτό υγρό, φωτίστηκε σιγά-σιγά και ξανάγινε η γκρίζα κουρτίνα, μπροστά από τον ήλιο. Κόσμος μαζεμένος, τον κοιτούσε παράξενα. Προσπάθησε να σηκωθεί. Πονούσε και κρύωνε.

Αδιάφορες φωνές, ρωτούσαν με προσποιητό ενδιαφέρον εάν ήταν καλά. Παραζαλισμένος, ακόμα, κοίταξε γύρω και κατάφερε να σταθεί όρθιος. Ο μαζεμένος κόσμος αραίωσε «και κοίταξε τη δουλειά του».

Ένας πόνος στο πόδι, που τον έκανε να κουτσαίνει (το αριστερό παπούτσι νικούσε το δεξί) του υπενθύμιζε ρυθμικά πως  ό,τι είχε ζήσει ήταν αληθινό.

Αναγκαστικά συνέχισε το δρόμο του.

Για πού;

Αδιάφορο.