Ο Θωμάς και η Άγια Κυριακή

Δεν έχω αδέλφια. Αυτό ίσως μπορεί να θεωρηθεί και αναπηρία. Μπορεί να θεωρηθεί και ευλογία. Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Έχω όμως ένα φίλο από μωρό. Το Θωμά.  Όταν λέω, από μωρό, το εννοώ.

Η μάνα του κι ο πατέρας μου ήταν συνάδελφοι και ο Θωμάς εννέα μήνες μεγαλύτερός μου. Έτσι ταιριάξαμε. Τρόπος του λέγειν… Μια από τις πρώτες μας συναντήσεις, κατέληξε σε τραγωδία.

Οι μανάδες μας, με τα βλαστάρια τους, τριών και τεσσάρων χρονών τότε, συναντήθηκαν τυχαία μια μέρα στην Αθήνα κι όπως έλεγαν τα νέα τους, χαρούμενες για την απρόσμενη συνάντηση, γυρνάνε ξαφνικά τα κεφάλια τους και τι να δουν; Ο υποφαινόμενος είχε πιάσει το Θωμά και τονε βάραγε με περισσό ζήλο (ή ζήλια;).

Από τότε, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα μεταξύ μας. Αν και μέναμε σχετικά μακριά, οι γονείς μας φρόντιζαν και βρισκόμασταν τα Σαββατοκύριακα, πότε στα σπίτια μας, πότε σε ημερήσιες εξορμήσεις, σε Κηφισιές, Φάληρα και Γλυφάδες, πότε σε εκδρομές στη Βυτίνα, στη Λιβαδειά…

Οι τσακωμοί μας, πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Κάθε συνάντησή μας είχε θλιβερή κατάληξη. Αφού είχαμε εξαντλήσει όλα τα παιχνίδια και τις σκανταλιές, τελικά, στρεφόμασταν ο ένας εναντίον του άλλου. Εκτόνωση εκατό τοις εκατό.

«Πάμε να φύγουμε, γιατί παραγνωριστήκατε» έλεγαν οι γονείς μας.

Πίσω από το δεξί μου αυτί, έχω δια βίου ανάμνηση, εκείνο το καρούμπαλο από τότε που παλεύαμε και με κοπάνησε με το… δόντι του.

Οι σκανταλιές μας ήταν παροιμιώδεις. Γριές κλείνονταν σε ασανσέρ, αυγά έπεφταν με φόρα, μπροστά σε ανύποπτους διαβάτες, γιουβέτσια εκτοξεύονταν (μέσα σε πολυμπάγκ) στο παρμπρίζ του ηλεκτρικού στα Πετράλωνα… τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω. Γέλια μέχρι δακρύων. Για να μην πω και τα εφηβικά ανδραγαθήματα και εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις…

Τα χρόνια μας χώρισαν, αλλά η αγάπη (και η συνενοχή για τις σκανταλιές) παρέμεινε. Πού και πού, βρισκόμαστε ακόμα. Τηλεφωνιόμαστε και λέμε τα νέα μας. Προσπαθούμε να πιάσουμε το νήμα.

Δουλειά, παιδιά, οικογένεια; Όλα καλά; Οι μαμάδες μας καλά. Χαιρετίσματα. Την άλλη εβδομάδα δεν μπορώ. Να βρεθούμε ρε παιδί μου…

Σήμερα το πρωί, γυρίζοντας το κουμπί του ραδιοφώνου, άκουσα ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Ένα τραγούδι που πάντα μου θυμίζει το Θωμά, σε μια ανεξίτηλη ανάμνηση με έντονο χρώμα σαν από ταινία σινεμασκόπ του 70, και μυρωδιές μιας Ελλάδας  που κοντεύω να ξεχάσω.

Είμαστε στη Δημοφώντος, στο Θησείο, ο Θωμάς κι εγώ, καμιά δεκαριά χρονών και κατεβαίνουμε την κατηφόρα τρέχοντας, κάνοντας τα αεροπλανάκια, με ανοιχτά τα χέρια. Είναι άνοιξη, μεσημέρι και από τα ανοιχτά παράθυρα, ξεχύνονται οι μυρωδιές του ψητού της Κυριακής.  Και κάπου, από κάποιο απ΄ όλα αυτά τα ανοιχτά παράθυρα, ακούγεται αυτό το τραγούδι. Αυτό, που σήμερα έπεσα απάνω του εγώ κι έπεσε απάνω μου κι αυτό και μου θύμισε εκείνη τη μικρούλα στιγμή. 

Τη στιγμή της «Άγιας Κυριακής» των παιδικών μας χρόνων.