Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Σκουπίδι μες στο δρόμο


Όταν κατεβαίνω στο δρόμο, με πιάνει αυτό το συνονθύλευμα οργής, γκρίνιας, στενοχώριας και λοιπών αρνητικών συναισθημάτων, τα οποία με χτυπούν σα σφαλιάρα, στα μούτρα μέσα. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί βλέπω το σκουπιδοτενεκέ! 
Όλα τα προβλήματα έχω, έχεις, έχουμε, ο σκουπιδοτενεκές έρχεται να τοποθετηθεί κερασάκι στην τούρτα.
«Μια ματιά μου μόνο φτάνει, αεροπλάνο να με κάνει» του λέω, σε ριμέκη του αθανάτου άσματος.
Σε τι όμως μου φταίει κι αυτός ο καημένος; Αυτός στέκεται καλοκαίρια και χειμώνες, αγέρωχος και περιμένει κάθε μέρα να τον γεμίσουμε με τις βρώμες μας, ανακυκλούμενες και μη - μια και ο κάδος της ανακύκλωσης είναι στην άλλη γωνιά και πού να τρέχεις τώρα; - και να τον αδειάσει ο σκουπιδιάρης.
Να τον αδειάσει ο σκουπιδιάρης αύριο, γιατί σήμερα έχει παρκάρει μπροστά του το LADA της η κυρία Σκάρτογλου. Γιατί η κυρία Σκάρτογλου έχει ποδάγρα να πάει να παρκάρει λίγο πιο μακριά και την πονάει και ο κάλος της (που τον έχει βαθιά μέσα στο κεφάλι της). Γιατί είναι γάιδαρος και παρκάρει όπου γουστάρει.
Επίσης, η κυρία Σκάρτογλου, αφήνει δίπλα στον κάδο το στρώμα, που είχε από νυφούλα, γιατί έπαθε ξαφνικά «Άλλαξέ το». Χωρίς να κλείσει ραντεβού με το Δήμο, ώστε να έρθει να το πάρει. Γιατί «δεν το ήξερε», όπως δήλωσε έκπληκτη, γουρλώνοντας τα αλλήθωρα μάτια της.
Τέλος, η κυρία Σκάρτογλου, μέσα σε ένα παραλήρημα φιλανθρωπίας που την πιάνει, αφήνει σακούλες με ρούχα και παιχνίδια ΔΙΠΛΑ στον κάδο πάνω στο πεζοδρόμιο. Έτσι ώστε τα φτωχά παιδάκια, που ψάχνουν στα σκουπίδια γιατί δεν έχουν τι να φάνε, να πάρουν τη σπασμένη κινέζικη πλαστικοπαιχνιδούρα του κανακάρη της, 16 χρονών  κι ακόμα κατουράει το σεντόνι από το μητρικό ευνουχισμό, για να έχουν κι αυτά ένα παιχνιδάκι. Ή ένα ρουχαλάκι. Από αυτά που άφησε και τα παράσυρε η χτεσινή βροχή μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Ποιο λεωφορείο, μαντάμ θα τα πάρει αυτά και πού θα τα πάει;
Άμα θες κυρα Σκάρτογλου να κάνεις τη φιλανθρωπία σου, πάρε τα ρούχα σου και πήγαιν’ τα Πειραιώς 35, να τα δώσεις από μόνη σου στους άστεγους. Ή σιχαίνεσαι; Και βάλε μαζί και καμιά κονσέρβα, απ’ αυτές που «ούτε να τις βάλω στο στόμα μου, Κουτάλω μου, εγώ δεν τρώω τέτοια». Βάλε και κανα πακέτο μακαρόνια, που τα ’χεις σαρώσει από το σούπερ μάρκετ, μη και λεπτύνει ο κώλος σου, σε ενδεχόμενη πτώχευση. Και άσε τις «κοιτάω και πίσω από την πλάτη, μη με δει κανείς» εναποθέσεις σκουπιδιών, δίπλα στον κάδο, στο όνομα της αγαθοεργίας. Γιατί σε βλέπω εγώ.
ΕΓΩ!
Συχύστηκα μεσημεριάτικο, που ’λεγε κι η γιαγιά μου.

3 σχόλια:

Tremens είπε...

Σου χω πει ότι λατρέυω την κα Σκάρτογλου, έτσι δεν είναι; Αν όχι στο λέω τώρα! Τη φαντάζομαι με το εμπριμέ το ταγιέρ, μέσα στο χιλιοχτυπημένο της LADAκι να πετά απ το μισάνοιχτο παράθυρο τη σακούλα σκουπιδιών που στάζει, ωσάν ένας άλλος Αργύρης Καμπούρης και να προσπαθεί να επιτύχει Εκείνο Το Τρίποντο Που Άλλαξε Τον Κόσμο, αλλά να μην το πετυχαίνει φυσικά γιατί είναι και αυτός ο ρημάδης ο στραβισμός σε μαγικό συνδυασμό με το γλαύκωμα και να πηγαίνει αλλαχού η σακούλα (που στάζει πάντα), αλλά εκείνη να πατεί γκάζι η Σουμάχαιρνα θεωρώντας ότι το καθήκον της το έπραξε.

Άκου να σου πω, μία λύσις υπάρχει, να την επιάσεις την κάθε κα Σκάρτογλου και να την αρχίσεις στις ψιλές εξηγώντας της πάντα το γιατί μπας και αλλάξει τακτική. Αλλιώς δεν αλλάζει. Kανείς μας πια. Άμα δεν το χεις θες ξύλο για να το αποκτήσεις!

dimiscon είπε...

Πόσο δίκιο έχετε, καλέ μου Τρέμενς!

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Ξέρεις πόσες τέτοιες έχει;;;;;;
Και στην εκκλησία να τα πάει τα ρουχαλάκια πάλι σε σωστότερο μέρος θα τα αφήσει....
Άσε μην συγχυστώ κι εγώ νυχτιάτικο......
Την καλησπέρα μου!!!!!