Μακαρία η οδός….

Αυτό το Πάσχα, πραγματικά, 

αποδείχτηκε για μένα μοναδικό.

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω όλα αυτά που έχουν συμβεί από το Μάρτιο μέχρι σήμερα. Συνοψίζω σε δύο θανάτους. Καλό το σκορ.

Από τη μια η θεία μου.

Καλοκαίρια στον Πόρο και απέναντι, στο Λεμονοδάσος, στην Πλάκα.

Ηλικίες προσχολικές και των μικρών τάξεων του Δημοτικού. Το περιβόλι στην Πλάκα, μοσχοβολάει. Από τη μια τα γιασεμιά και τα γεράνια. Από την άλλη τα μαγειρέματα, έξω στην πυροστιά, κόντρα στον τοίχο της στέρνας με τα χρυσόψαρα. Ό,τι και να έφτιαχνε, γλύκισμα. Γλύκισμα κι η φωνή της, που κελάρυζε όταν μας φώναζε να έρθουμε κοντά της, μια για το φαγητό, μια για κανένα γλυκό, μια για να μας μαλώσει, δήθεν, που όλο τρέχαμε ανάμεσα στα πόδια τους, αυτής και του θείου Αντρέα ή πειράζαμε τις κότες.

Εμείς; Μαρίδα, από επτά έως και δέκα κουτσούβελα, αδερφο-ξαδέρφια. Κι ο αριθμός μεγάλωνε από τις τριγύρω επισκέψεις.

Μεγάλο το κτήμα, πολλά τα δέντρα, κρυψώνες για το κρυφτό, αλάνα για το κυνηγητό κι αν δε μας έφτανε, τα κτήματα γύρω ελεύθερα για εξερευνήσεις. Το μάτι της όμως θέριζε, εάν παρενέβαινες τους κανόνες. Δεν ήθελες να σε κοιτάξει «έτσι».

Νερό, από το πηγάδι. Ρεύμα; Άγνωστη λέξη. Λουξ το λέγανε και ήταν μια φιάλη υγραερίου, που κατέληγε σε μια δυνατή λάμπα. Την άναβε κάθε βράδυ ο θείος Αντρέας κι εμείς, από κοντά στο μπαλκονάκι, για να ακούσουμε το «πουφ» που έκανε την καρδιά μας να χτυπήσει γρήγορα, από το φόβο μη γίνει καν’α κακό και εκραγεί. (Σαχλοϊστορίες, που ανακυκλώνονταν μεταξύ μας, μιας και το σκοτάδι φέρνει πολλά).

Γλέντι σε ημερησία διάταξη. Πιάναμε το τραγούδι, έπαιζε και καμιά φυσαρμόνικα, καμιά κιθάρα, κάποιο ακορντεόν…  Χορός! Την πείραζε ο θείος Αντρέας, τη θεία Τούλα κι εκείνη κρυφογελούσε … και απαντούσε αναλόγως. Ερωτευμένοι από μικρά παιδιά. Όλη τους τη ζωή ζευγάρι. Της τραγουδούσε την «Περιβολαριά».

Έτσι τους θυμάμαι. ΄Ετσι μας θυμάμαι. Έτσι τη θυμάμαι. Αρχοντική, πάντα με ένα χαμόγελο, καθαρά γκριζογάλανα μάτια, γαιτανόφρυδα, ψηλά ζυγωματικά. Όμορφη, μέχρι τη μέρα που έφυγε και μας άφησε. 26 Μαρτίου.

Καλό θα είναι το ταξίδι της και καλά θα είναι εκεί που θα πάει. Κοντά στο Θεό, που πάντα αγαπούσε και τιμούσε.

Από την άλλη ο θείος μου.

Θηρίο! Σου ’χτιζε σπίτι, μόνος του. Αυτή ήταν η δουλειά του. Έπιανε το ντενεκέ με τη λάσπη στον ώμο και δεν καταλάβαινε τίποτα. Χτίστης – μάστορας.

Το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, ήταν πως αν ο θείος Μιχάλης ήθελε να καρφώσει ένα καρφί στον τοίχο, απλά το έμπηγε με το χέρι του κι αυτό έμπαινε μέχρι τη μέση.

Έπιασε και σήκωσε το σπίτι στην παραλία, στα Μέθανα, σ΄ ένα καλοκαίρι. Εμείς, από δίπλα, παραγιοί. Ο Γιώργος, ο ξάδελφός μου δεκατέσσερα κι εγώ δώδεκα. Κουβαλούσαμε τα τούβλα. Τα δικά μου δε μετράγανε, γιατί τα έπαιρνα έξι - έξι. Ο Γιώργος, του έδινε και καταλάβαινε…

Το απόγευμα, μας έδινε χαρτζιλίκι! Τρελά περήφανοι, βγαίναμε βόλτα και γκομενίζαμε! Ποδήλατο και χαρτζιλίκι στα 80’s ήταν ΤΟ ΠΑΝ.

Μόλις έγινε το σπίτι και τελείωσε, ξαναμαζεύτηκε η μαρίδα. Σαράντα νοματαίοι, κάναμε διακοπές σ’ αυτό το σπίτι. Κι ο θείος με τη θεία, κοιμόντουσαν έξω, για να είμαστε εμείς καλά, στα κρεβάτια μας.

Ούτε ρεύμα (πάλι) ούτε νερό. Αυτή τη φορά δεν είχαμε ούτε πηγάδι. Τα κατάφερνε όμως, μαζί με τη θεία και δεν μας έλειπε τίποτα.

Δεν είχε πολλά λόγια. Έλεγε πάντα αυτό που έπρεπε να ειπωθεί. Τίποτα παραπάνω. Μας έβλεπε και χαιρόταν όταν μαζευόμασταν, όταν χορεύαμε, όταν γελάγαμε … Τα παιδιά του, τα ανίψια, τους γαμπρούς, τα εγγόνια…

Χόρευε κι αυτός. Καλά. Από αυτόν τα μάθαμε τα χιώτικα, τους μπάλους, τα συρτά…

Έφυγε ήσυχος. Μεγάλη Πέμπτη. Όλα τα άφησε τακτοποιημένα. Καλοχτισμένη οικογένεια, σαν τους τοίχους που έφτιαξε και που, ποτέ δεν πέφτουνε. Κι αν γίνει και καμιά στραβή, εκεί που πάει, θα την ισιώσει. Γιατί ο θείος Μιχάλης, δε μασάει στα δύσκολα. Καρφώνει και την πρόκα με το χέρι, άμα λάχει.