Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Και με τους φίλους τους παλιούς.


Ανέβηκα στο μηχανάκι και έφυγα Λούης.
Έπρεπε να διασχίσω την Αθήνα, για να φτάσω.
Μόλις πήρα τα εισιτήρια και αποφάσισα πως, μόνος μου θα το δω τελικά το έργο, μου έστειλε μήνυμα η  κουμπάρα. Οκτώ και μισή.
Την πήρα τηλέφωνο στο καπάκι. 
Ήταν μέσα σε κάποιο λεωφορείο που, λόγω              των συνηθών γεγονότων, που λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της ρημαδοπρωτεύουσάς μας, είχε εκτραπεί της πορείας του και πήγαινε προς τον προορισμό του, μέσω δαιδαλωδών παρακάμψεων.
«Κατέβα στο Χίλτον» της είπα επιτακτικά.
Ανέβηκα την Αλεξάνδρας βολίδα, κατέβηκα την Κηφισίας, σαΐτα, έκανα αναστροφή μπροστά στον τροχόμπατσο (Τι κοιτάς καλό μου; εγώ είμαι, που με έγραψες τις προάλλες. Πού είναι το περίεργο;) και σταμάτησα. Μπροστά στο Χίλτον.
Ανέβηκε στο μηχανάκι και πήγαμε πίσω στο θέατρο, γελώντας που κάναμε «εφηβικά καμώματα».
Εννέα παρά πέντε. Καπνίζουμε αρειμανίως, έξωθεν του θεάτρου της οδού Κυψέλης. Είχαμε ήδη γελάσει αρκετά, με το ράλι-λακκούβα…
«Νωρίς ήρθαμε, χτυπάμε και μια Αγίους Αναργύρους και πάλι πίσω;» μου πρότεινε η Ελένη. Μάλλον σοβαρά μιλούσε, τώρα που το ξανασκέφτομαι.

Η Ντίνα Κώνστα έπαιζε τη Σωτηρία Μπέλλου.
Τα φώτα έσβησαν.
Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι από την αρχή.
Στάθηκαν η μια απέναντι στην άλλη.
Από τη μια η Ντίνα, από την άλλη η Σωτηρία. Κάπως έτσι μου φάνηκε. Κοιτάχτηκαν, αναμετρήθηκαν, ενώθηκαν. Σε ένα. Σε δυο ώρες, μια νύχτα στο νοσοκομείο, μια ολόκληρη ζωή. Η νύχτα προτού χαθεί η φωνή της, για πάντα. 
Σκληρή ζωή. Γεμάτη ζωή. Δική της ζωή.
Ναι. Η Μπέλλου ήταν ροκ.
Απόψε θαύμασα τη Ντίνα Κώνστα (που είναι κι αυτή ροκ) και τη Σωτηρία Μπέλλου. Με τους φίλους, τους παλιούς.



2 σχόλια:

Leviathan είπε...

Και οι δύο είναι αξίες θαυμασμού!! Καλο ξημέρωμα!!

Ange Alexiou είπε...

Μεγάλες ροκ κυρίες κι οι δύο.
Την καλημέρα μου:)