Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ανειλημμένες Υποχρεώσεις : ΑΛΛΟΥ!



Το πρωινό της Κυριακής, δεν επρομηνύνετο ρόδινο. Έπρεπε να πάμε σε Μνημόσυνο.
Όλοι. Μικροί – μεγάλοι. Αυτό σημαίνει πόλεμο!!! Με το γιο μου, φυσικά.

Καυγάς για να κοιμηθεί νωρίς το Σάββατο το βράδυ, ειδική συμφωνία ώστε να μας κοινωνήσει η γιαγιά, που σημαίνει να πάμε και λίγο νωρίτερα στην εκκλησία και παντοτινή  υπόσχεση, πως θα τον πάω σε κοντινό, φαντασμαγορικό πάρκο παιχνιδιών, γνωστό τοις πάσοι (Ας μη λέμε ονόματα, καταλαβαίνετε, για ΠΟΙΟ πάρκο μιλάω. Αυτό που δεν είναι εδώ. Είναι ΑΛΛΟΥ, είναι!).

Εμένα, τα τέτοιου είδους πάρκα, μου φέρνουν  μια άγρια ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη, η οποία ανεβοκατεβαίνει από τον πρώτο σπόνδυλο στον κόκκυγα και τούμπαλιν, μόνο και που αναφέρω το όνομά τους.

Κάθε φορά όμως, καταλήγω να:
  • Ανεβοκατεβαίνω με κάτι τρενάκια, πρώτα εγώ και μετά το στομάχι μου .
  • Πέφτω με φόρα από τα 70 μέτρα στα 70 χιλιοστά.
  • Χτυπιέμαι μέσα σε ένα κλωβό που γυρίζει και τνάζεται.
  • Κάνω κούνια μπέλα, μέσα σε μια τεράστια βάρκα (όχι την Ελπίδα)  σε τροχιά  180ο (μαύρες) μοίρες.
  • Περνάω ένα καταρράκτη, μέσα σε ένα κανό, φορώντας μια ολόσωμη σακούλα.
Τέλος πάντων, έφτασε της Κυριακής το πρωινό, πήγαμε στην εκκλησία, το μνημόσυνο κατέληξε σε καφέ, ο καφές σε φαγητό και το φαγητό σε fun park με γεμάτο το στομάχι.

Ξεκινήσαμε με κάτι light: Συγκρουόμενα. Αφού ο γιος μου τράκαρε συνεχώς και με μανία δυο κοριτσάκια κανα δυο χρόνια μεγαλύτερα, (σε αυτές τις ηλικίες, η σεξουαλικότητα είναι τελείως μπερδεμένη με άλλα έντονα -βάρβαρα- συναισθήματα) επεκτάθηκε και σε άλλα αυτοκινητάκια. Αυτά που εμπεριείχαν επίσης μπαμπάδες με παιδιά, στων οποίων (μπαμπάδων) τα μάτια έβλεπα το ΔΙΚΟ ΜΟΥ απελπισμένο βλέμμα! Και ακριβώς κάτω από αυτό το βλέμμα, ένα βεβιασμένο, συγκαταβατικό χαμόγελο. Το σύνολο της γκριμάτσας, δεν θα το έλεγες σε καμία περίπτωση φυσιολογικό.

Μετά από δύο φρενήρεις κούρσες, πετάχτηκε από το αμαξάκι -πριν σταματήσει καλά, καλά- και πήγε στο ταμείο, όπου με περίμενε, για να μας βγάλω εισιτήρια.
«Δύο για το εφιαλτικό κυκλικό βαγονάκι που και ανεβαίνει και κατεβαίνει και στριφογυρίζει και φτύνεις το γάλα της μάνας σου!» είπα στην έκπληκτη ταμία…
«…Και άλλα δύο για τη βάρκα».  Συμπλήρωσε το καμάρι μου!

Πήραμε τα ΑΠΟΛΥΤΑ ακριβοπληρωμένα εισιτήρια, η τιμή των οποίων τρέφει επί μήνες, πολυμελέστατη οικογένεια, σε χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Ακριβό σπορ...

Πρώτα μπήκαμε στο βαγονάκι. Εγώ έκανα υπομονή, υπομονή, θάρρος, υπομονή, υπομονή, θάρρος, κάτι σαν να κρατούσα το ρυθμό ενός παράφωνου, τρομακτικού βαλς, μέσα στο κεφάλι μου… Βγήκα από το παιχνίδι, νομίζοντας πως έχω αποσυναρμολογηθεί και συναρμολογηθεί ξανά, με λάθος τρόπο. Αλλού ένιωθα τα χέρια αλλού τα πόδια… «Δεν είναι για την ηλικία σου, παλιόγερε» μονολόγησα, τόσο δυνατά, όσο για να το ακούσω μόνο εγώ.

Στη βάρκα όμως, με περίμενε η μεγάλη ήττα! Μόλις ξεκίνησε τα πάνω-κάτω, πάνω-κάτω        -έχω κι ένα θέμα ψυχολογικό αυτόν τον καιρό- άρχισα να φωνάζω : «Τι το’ θελα και σ’ άκουσα και μπήκα  εδώ μέσα, άλλη φορά δεν ξαναμπαίνω σε παιχνίδι μαζί σου, καλύτερα να μην ξαναρθούμε …». Δε θυμάμαι ακριβώς, μήπως είπα και τίποτε άλλο, «βαρύτερης» σημασίας….

Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν πως, μέσα στις φωνές μου, ανακάλυψα πως όλος ο κόσμος  εντός και εκτός βάρκας, είχε γυρίσει και με κοίταζε περίεργα. Όλοι! Και ο γιος μου! Απαξιωτικά αυτός. Όλοι;
ΟΧΙ. Δε με κοίταζαν όλοι. Δίπλα μου καθόταν ένα κοριτσάκι 10-12 χρονών, το οποίο καθόλου δεν αναστατώθηκε από τις φωνές μου. Μπορώ να πω πως δεν αναστατώθηκε. Γενικότερα. Γιατί έστελνε μηνύματα! Εγώ είχα αρπαχτεί σαν το γατί, με χέρια και με πόδια, απ’ ό,τι θύμιζε λαβή κι αυτή η μικρή έστελνε αβέρτα, πληκτρολογώντας και με τα δυο χέρια… Από που κρατιόταν; από το 3G; 

Έκανα πολύ κουράγιο για να το βουλώσω. Μέχρι να τα καταφέρω είχε σταματήσει και η βάρκα…

Υποσχέθηκα στο γιο μου, να μην ξαναφωνάξω τόσο και στον εαυτό μου, να μην ξαναμπώ σε παιχνίδι του fun park.

Μέχρι την επόμενη φορά….

15 σχόλια:

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Βάρβαρα, αυτά τα σπορ..... χαχαχα!!!!
Τα πιτσιρίκια δεν καταλαβαίνουν τίποτα!!!! Χαρά στο κουράγιο σου!!!
Την καλησπέρα μου!!!!

dimiscon είπε...

stavroulazerva : Άστα, άστα... Το κακό είναι πως τα επαναλαμβάνω συχνά!

xristin είπε...

Μετά το βαγονάκι και την βάρκα σε κόβω έτοιμο για extreme σπορ!
Με το καλό και σε άλματα και αιώρηση με wingsuit.
Δεν ξέρεις τι είναι το wingsuit;
Τρέχα να ενημερωθείς!
Σου πάει γάντι!
Χα!Χα!

dimiscon είπε...

xristin: Εγώ δεν ξέρω τι είναι το wingsuit? Εγώ ρίχνω πλέιμομπίλ από το μπαλκόνι, με χειροποίητα wingsuit φτιαγμένα από χαρτοπετσέτα και παπιέ μασέ. Απλά, δε μου πάει σα σπορ. Προτιμώ το μπάσκετ, αλλά από 32 ίντσες και πάνω!

Nasia είπε...

ευτυχως που ειμαι η μαμα και σε αυτα τα συνοδεύει ο μπαμπάς χαχαχαχα,ούτε απ'εξω δεν θελω να περνάω!
και ευτυχώς που δεν μενουμε Αθήνα....

dimiscon είπε...

Nasia : Δυο φορές τυχερή, λοιπόν! Καλά που υπάρχουμε και οι μπαμπάδες!

AnD είπε...

Φοβούνται ωρέ οι μπαμπάδες;;
Ενίοτε φοβούνται και καλά κάνουν και το δείχνουν. Να καταρρεύσουν κάποια στιγμή και τα πρότυπα που θέλουν τους άντρες ατρόμητους γιατί ο μεγαλύτερος φόβος τελικά είναι το να μην καταφέρνει κανείς να ανταπεξέλθει σε τέτοια πρότυπα.
Είμαστε άνθρωποι όχι ρομπότ.
Όμορφες οι στιγμές με το γιο που χτίζει αναμνήσεις.
Καλημέρα!

Tremens είπε...

Μετά από μια δραματική εμπειρία σ εκείνο το πράμα που σε ανεβάζει στα 60 μέτρα και μετά ταλαντώνεται με ιλλιγγιώδη ταχύτητα πέρα δώθε σα μανιακό κι εκτός του ότι βλέπεις τη ζωή να περνά μπρος σου γιατί είσαι βέβαιος ότι θα πεθάνεις, ζαλίζεσαι κιόλας σα να χόρευες με δερβίση, υποσχέθηκα στα γέρικα κόκκαλά μου ότι αν ξαναπάω εκεί θα ασχοληθώ μόνο με το παγωτό. Είχα τ ανήψια μαζί και τον πρώην όπου σ αυτά (και σε άλλα πολλά) έμοιαζε να ναι πιο μωρό κι απ τα μωρά. Βέβαια όταν μετά τον είδα πιο άρρωστο από μένα να βγάζει ό,τι είχε φάει πολύ το φχαριστήθηκα που επέμενε σαν τρελλός ν ανέβουμε και κατάφερε να με πείσει. 2 βδομάδες μετά είχε πάρει πόδι!!!

dimiscon είπε...

Φοβούνται και οι μπαμπάδες! Το πρόβλημα είναι, όπως είπες κι εσύ να μην αντεπεξέρχεσαι...

dimiscon είπε...

Χαχαχα! Πήρε πόδι! Ελπίζω όχι λόγω του εξαγώγιμου φαγητού! Ή μήπως σου τα "παραζάλιζε" σαν το τρενάκι του λούνα παρκ;
Κι εμένα μάλλον η ζωή περνούσε μπρος απ'τα μάτια μου, αλλά δεν μπορούσα να δω από τη ζαλάδα.

Μαίρη (Ginger) είπε...

Πατέρα-κουράγιο
Θητεία μάνας δεν έχω υπηρετήσει αλλά σε θαύμασα. Να πάς ΑΛΛΟΥ με γεμάτο στομάχι και να βροντοχτυπηθείς γιά χάρη του κανακάρη σου..... Να μη πω για το γλαφυρό τρόπο της περιγραφής που παραλίγο να δίξει τον δρόμο εξόδου στα τηγανιτά γαυράκια αγκαζέ με τα θαυμάσια χορτα βουνού που απολαυσα νωρίτερα.

Αναφωνώ με όλη τη δύναμη που μου μένει

Η Ρ Ω Α Σ

dimiscon είπε...

Αχαχαχα! Γέλασα πολύ και με το "ήρωας" και με το "βροντοχτυπηθείς"!
Αλλά μόλις διάβασα για τα γαυράκια και τα χόρτα, έπαθα αυτοπεψία! ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩ!Στείλε κανα γαυράκι, ντε!

ZouZouna είπε...

Ωρέ, τι τραβάει ένας πατέρας για το παιδί του!
Νάσαι γερός ν' αντέχεις, τίποτα άλλο!
Ζαλίστηκα !

dimiscon είπε...

Ζαλίστηκες, ζαλίστηκες, αλλά το σπιτάκι στην κορφή του "τέρμα βουνού" το κοζάρεις, ε; Περνάω επίσκεψη από το post σου!

ZouZouna είπε...

ουπς!
στο σπιτάκι, πας με το αυτοκίνητο, δεν ανεβαίνω στα 70 μέτρα και πως το είπες το άλλο?

μποριεοπριςειο8οςερ

εχω να πάω σε πάρκ, απο 20 ετών ίσως... στο αλλού, ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα.
οχι καλε, δεν έχω παιδιά... τα γλύτωσα!!! χιχιχι !!! (τι γουρούνα, πως εκφράζομαι)