Ήταν σκοτεινά και η οθόνη έδειχνε τη μαυρόασπρη φωτογραφία της.
Ένας προβολέας τη φώτισε, όπως καθόταν στην καρέκλα.
Τραγούδησε.
Γέμισε η "Χελώνα" από φωνή.
Σηκώθηκε.
Πήρε το μικρόφωνο στο χέρι,
έτσι όπως ήταν, μαζί με τη βάση
και το κράτησε στον αέρα.
Ψηλά.
Ψηλά οι καρδιές και τα μυαλά.
Τελείωσε το τραγούδι και κοπάνησε το μικρόφωνο,
έτσι όπως ήταν, μαζί με τη βάση,
στο πάτωμα.
Έτσι ξεκίνησε.
Περπάτησε, χόρεψε, έβγαλε τα παπούτσια, συλλεκτικό κομμάτι, τραγούδησε, τραγούδησε..
Άναψε τα αίματα. Γερά τραγούδια, όχι κάτι που τα ακούμε όλη μέρα στο ράδιο.
Είπε και κάποια "άλλα", που είχαμε να τ'ακούσουμε από μικροί, κάτι καλτ, κάτι περίεργα, που μας πήγαν και μας έφεραν (Μας έφεραν;)
Γυρίσαμε στο σπίτι, με χίλες νότες στο μυαλό και μια φωνή, να τις τραγουδάει ακόμα και στον ύπνο μας και μέχρι την άλλη μέρα. Με τα μάτια κλειστά.
Άλλο τίποτα δε θα πω... (Ούτε "Αχ" δε θα πω)
Ξεχωριστή Γιώτα.
Ξεχωριστή Γιώτα.
4 σχόλια:
Είστε πολύ τυχεροί που ήσασταν εκεί. Είναι κι εκείνη τυχερή που κάποιος- όχι κάποιος,εσύ!- με τόση λεπτότητα αποτύπωσε τις στιγμές, αυτό το μετά, του τραγουδιού, της παράστασης. Όλα αυτά που θα σε συντροφεύουν για όσο θα θυμάσαι,και για πάντα όταν θα κλείνεις τα μάτια.
Τη λατρεύω!!!Από τις πολύ αγαπημένες μου φωνές...άκου ερμηνεία κι εδώ... http://www.youtube.com/watch?v=rm9Oh0M0IgQ ...φιλιάααα
marronblogger Ήταν πράγματι πολύ όμορφα. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
paliokoritso Φοβερό αυτο που έστειλες! Πολύ αγαπημένο μου τραγούδια και με τη Μπέλλου, φυσικά...
την αγαπαω πολυ και γενικα φετος στη χελωνα εγινε ενα θαύμα
Δημοσίευση σχολίου