Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Μια μέρα στο Καβούρι (συνάντησα ένα καβούρι)

Τώρα εγώ, γιατί δεν έγραφα τόσο καιρό στο μπλογκ μου, δεν θα το καταλάβω ποτέ. 
Θα είναι και θα παραμείνει ένας αστικός μύθος. Σαν κι αυτόν με τους κροκόδειλους στους υπονόμους της Νέας Υόρκης. Ή της Νέας Μάκρης, μου διαφεύγει το σωστό.
Τέλος πάντων, όλον αυτόν τον καιρό που δεν ασχολιόμουν με το μπλογκ, ασχολιόμουν αποκλειστικά με τον εαυτό μου, την ομφαλοσκόπηση και τον καλλωπισμό του, με αποτέλεσμα να είμαι πια άλλος άνθρωπος. Ψηλός (προπάντων), αθλητικός, με γκρίζους κροτάφους και θεληματικό πηγούνι, όπως έγραφαν και τα αισθηματικά μυθιστορήματα που διάβαζε τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια η δεσποινίς Βηθεσδά Χοδολλογομόρ, στο απέναντι μπαλκόνι και κάψωνε, κάψωνε, κάψωνε. 
Πάντως, ανεξαρτήτως δεσποινίδος Βηθεσδά, άμα με δεις δε θα με αναγνωρίσεις.

"Θα με αναγκνωρίσουν. Μη τραβάς φωτογκραφίες, είμαι εντώ ινκόγκνιτο" μου είπε η καβουρίνα με ελαφριά πολωνική προφορά, όταν με είδε με το κινητό, έτοιμος εγώ  να την απαθανατίσω, πάνω στο βραχάκι.

Η ώρα ήταν περίπου 12:30. Ο ήλιος έκαιγε στο Καβούρι.. Η άμμος έψηνε πατούσες με περισσό ζήλο. Η μπύρα μου πάγωνε το αριστερό χέρι. Μου πάγωνε το λαρύγγι, μου πάγωνε τον εγκέφαλο.
Το καβούρι συνέχισε να μου μιλάει, ένας χειμαρρώδης μονόλογος, που περιελάμβανε ένα σπάρο που τα’ σπαγε για ξεκάρφωμα στη Ραφήνα, σ’ ένα σκυλάδικο, ψαράδικο δεν κατάλαβα, κάποια  παιδιά που κλαίγανε - τίνος ήταν τα παιδιά(;) κι έναν προφανώς απατημένο σύζυγο. Οι μπύρες που είχα καταναλώσει, δε βοηθούσαν τον εγκέφαλό μου να κάνει στις απαραίτητες συνάψεις κι έτσι το θέμα παρέμεινε μετέωρο.

"Βγκάλε φωτό από την άλλη μεργκιά", συνέχισε η κυρία καβουρίνα, "να μην είμαι στο κάντρο". Γυρίζω και τραβάω ένα γραφικό ενσταντανέ από το απέναντι νησί. Διάφοροι τύποι στέκονταν όρθιοι πάνω στα αυθαίρετα χαλάσματα, με υπολανθάνουσα τάση αυτοκτονίας συμπληρώνω αυθαιρέτως, μιας και οποιαδήποτε βουτιά από αυτό το ύψος σε εκείνο το βάθος, θα σήμαινε αυτομάτως το μοιραίο. Τελικά κανείς δεν είχε "αυτοκτονική τάση", απλά είχαν φτάσει και δεν είχε παραπάνω. Από κάτω στέκονταν άλλοι κι έτσι το πράμα δεν πήγαινε παρά μόνο προς τα πίσω. Άρχισαν λοιπόν όλοι να κινούνται σε ριβέρς και η αδιέξοδη κατάσταση διορθώθηκε.

Ωστόσο το παιδί μου με τραβολόγαγε δεξιά - αριστερά και μπρος πίσω, αλαλάζοντας γενικές προστακτικές : Τράβα, γύρνα, βούτα, πάρε με στους ώμους σου. Πέτα με! Ρίξε με! Ένα κομμάτι ξύλο, που κρατούσε στο χέρι του, ήρθε σε τρυφερή περίπτυξη με το μάτι μου, αλλά το μάτι μου είχε διαφορετική γνώμη για την τρυφερότητα και μαύρισε σε ένδειξη αντίρρησης.

Ευτυχώς, η γυναίκα μου είχε γεμίσει ένα ωραιότατο βαλιτσάκι-ψυγείο, με του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά, δηλαδή σάντουιτς, φρούτα και τουρσί, το οποίο συντροφεύει κάθε πτυχή του βίου μας. Εκτός από τα καλά του ενός και του άλλου, το βαλιτσάκι είχε μέσα σε αφθονία και παγοκύστες, που κάνουν πολύ καλή παρέα σε πονεμένα μάτια.

Το απόγευμα με βρήκε σε πολύ καλή φόρμα. Ήμουν ακριβώς μάλιστα σαν κέικ που μόλις είχε βγει από τη φόρμα. Μαρμπρέ το λέει η μητέρα. Που κάνει σα το μάρμαρο. Αλλού ένα χρώμα, αλλού ένα άλλο χρώμα. Αλλού το δερματί το ξεπλυμένο του χειμώνα, αλλού το ροδοκόκκινο της υγείας, αυτό το μοντέλο που τσούζει και φωνάζει, «γιαούρτιιιιι» φωνάζει.

Τα μαζέψαμε και κινήσαμε – αργά αλλά σταθερά, λόγω κίνησης  - προς το σπίτι, όπου για να περάσει η ώρα, απόψυξα το ψυγείο, σε αναζήτηση της χαμένης δροσιάς της μέρας.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εξομολογηθώ πως, μαζί μου είχα πάρει, εκτός των πετσετών, μαγιό, έξτρα βρακί για τον καθένα, αντηλιακό, αχρείαστο να ’ναι, ΚΑΙ πολυθρόνες πλιάν (τεμάχια τρία) όπως και ομπρέλα που ανοίγει δύσκολα και σε κλείνει στοργικά μέσα της στο πρώτο δροσερό αεράκι. Όλα αυτά είναι όσα δε χρειάστηκα, αφού την πέσαμε στις πολυθρόνες της καφετέριας.

Την άλλη Κυριακή θα ξαναπάω. Το υποσχέθηκα και στην κυρία καβουρίνα. Αυτηνής πάλι, καμία υπόσχεση δεν της απέσπασα.

5 σχόλια:

Riccie Finestra είπε...

έλλειψες φίλε!
καλή επιστροφή!

ZouZouna είπε...

βρεεεε καλωωως τον!
απο την Ελευσίνα στο Καβούρι, δεν έχει συνοχή.
Αφού ομως είσαι ψηλός τώρα, θα σου μιλάω.

dimiscon είπε...

Humorous Dramer Ελπίζω να επανέλθω δριμύτερος.
ZouZouna Πάνω κάτω, κάπου θα συναντηθούμε

Tremens είπε...

Πλιαν πολυθρόνες; Τι ωραία, τις λατρεύω - καλά όχι τις ίδιες αλλά την ονομασία τους!

dimiscon είπε...

Πλιάν πολυθρόνες! Από τα 60's.