Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Η Ζώνη ΙΙΙ

Τι ψαλμοί, τι χορωδίες από θεούσες και καλόγριες, τι εξαπτέρυγα χερουβείμ και σεραφείμ να φτερουγίζουν γύρω-γύρω από τους μπάτσους! Κι αυτοί με τις μυγοσκοτώστρες και τα αεροζόλ στο χέρι, να προσπαθούν να αποκρούσουν τη θεία διαδήλωση.
Ο αέρας να μυρίζει λιβάνι και Μπαϊγκόν. Πού βρέθηκε τόσο λιβάνι; Απορώ. Άλλοι πάλι καλόγεροι, να φωνάζουν «Άξιος-Άξιος» ανεβοκατεβάζοντας μουσικές κλίμακες σαν άλλες Μοντσερά(τ) Καμπαγιέ(τ) μαζεμένες σε καυτή σάουνα δύο επί τρία.
Άξιος βέβαια! Άλλος έκανε το νερό κρασί κι άλλος το ’κανε ακίνητα. Τι συμφέρει καλύτερα στις μέρες μας; Ερώτηση ρητορική. Απάντηση απογοητευτική. Eν μέσω δε νεφών, εντός τζιπάρας μαύρης, ως είθισται (ροζ την ήθελε) ο περί ου ο λόγος. Θα προσκυνήσω. Να προσκυνήσω; Άσε και δεν ξέρω προς τα πού να στρέψω τα προσκυνήματα. Στους καλογέρους; Στις θεούσες; Στον αγιότατο, τον απαρνηθέντα τα εγκόσμια; Κοιτάω καλύτερα, μέσα στο τζιπ. Αυτός χαιρετά αυτάρεσκα τα πλήθη. Χαμογελά, χασκογελά; Βλέπω καλά; Δεν νοσεί. Δεν είναι με τα οξυγόνα, με τα ζάχαρα να ξεχειλίζουν από τα ρουθούνια, όπως τον περιέγραφαν. Δεν είναι του θανατά. Διότι ούτε ο θανατάς δεν τον θέλει… Ξανακοιτάω καλύτερα. Τι να δω; Πουθενά η εσθήτα. Πού πας Χριστιανέ μου, χωρίς τη Ζώνη; Τώρα βρήκες να πάθεις το Αλτσχάιμερ, να την ξεχάσεις στο μπουντουάρ σου;
«Έχε γεια Παναγιά» σιγοτραγούδησε το τέρας μέσα μου και χόρεψε ένα συνδυασμό λίμπο-χασαποσέρβικο μέσα στο στομάχι μου. «Πού είναι η ζώνη, Εφραίμ; Μην έγινε χωράφι, διαμέρισμα, λίμνη, μπαράκι στην (Κόκκινη) πλατεία; Πού να πάω να τη βρω;» Δεν άνοιγε και το ρημάδι το τζάμι, να ακούσει την κραυγή αγωνίας του Χίτσκοκ.
Ένας μπάτσος με πιάνει από τον ώμο και με ευγενικές πλην αποφασιστικές σπρωξιές, με απομακρύνει: «Πηγαίνετε παραπέρα κύριε! Δε βλέπετε, μεταφέρουμε υψηλό πρόσωπο». Αλίμονο. Τα ξεχωρίζω από μακριά τα υψηλά πρόσωπα. Τα βλέπω χρόνια τώρα, να τριγυρνοβολάνε στους δρόμους με τα  SUV και με τα μπατσάκια να τους φυλάνε. Χαλάλι όμως, που τους πληρώνουμε, για να φυλάνε κι αυτούς τους ανθρώπους, μωρέ! Αλλιώς, μπορεί να σκοντάφτανε, ή κάτι τέτοιο και να χτυπάγανε οι καημένοι!
Θέλω να φύγω. Καβαλάω το ξανακουτσουλισμένο μηχανάκι μου, απορώντας για τα περιστέρια που, τώρα πια είναι φανερό, με ακολουθούν απροκάλυπτα και με χέζουν αλύπητα. Φεύγω για το Άγιον Όρος. Ίσως εκεί ξεφύγω από τα βάσανά μου.  Τώρα που μαζέψανε και τον Εφραίμ, είναι ευκαιρία. Θα βρω και άδειο κελί.
Γύρισα άρον - άρον σπίτι, για να μαζέψω το γιο μου από το σχολικό. Άσε τα Άγια Όρη και τα Άγρια Βουνά, είπα στον εαυτό μου και προσγειώσου στην καθημερινότητα.
Το σχολικό ήρθε επιτέλους, αφού προηγουμένως είχαν περάσει τρία άδεια σχολικά του ιδίου σχολείου. Του δικού μας. Σκέφτηκα να τους πάρω τηλέφωνο, μήπως και κανονίσουν τα δρομολόγια, έτσι ώστε να μην περνάνε πάνω-κάτω άδεια σχολικά και καίνε πετρέλαια τζάμπα, ενώ εγώ περιμένω δεκαέξι λεπτά, για να έρθει το τελευταίο σχολικό που εμπεριέχει και το γιο μου (μόνο του).
Η μεσημεριανή συνοδός, με κοιτάζει χαμογελαστή, αλλά εμένα πάλι το μυαλό μου συνωμοτεί εναντίον μου. «Γιατί χαμογελάτε;» Θέλω να τη ρωτήσω. «Επειδή κάναμε αγώνα, τέσσερα σχολικά και ήρθαμε τελευταίοι.» απαντά εκείνη, χωρίς να μιλήσει.
Ο γιος μου, μου κάνει περίεργες ερωτήσεις, για το πώς μπορεί να φτιάξει μια πυρηνική βόμβα και πόσο ουράνιο πρέπει να χρησιμοποιήσει, λες και έχω στο ντουλάπι της κουζίνας, δίπλα στη ζάχαρη. Αφού του εξηγήσω, χωρίς μεγάλη επιτυχία, ότι το ουράνιο δεν πέφτει από τον ουρανό, περνάω στην αντεπίθεση, ρωτώντας για τα μαθήματα. Οι απαντήσεις που παίρνω είναι γενικού περιεχομένου και μου θυμίζουν αχνά απαντήσεις βουλευτών, σε ερωτήσεις όπως : «Θα περικοπούν οι μισθοί;» «Εεε κοιτάξτεε….»  (εμείς κοιτάζουμε) «βεβαίως σε όλη τη θητεία μου ως βουλευτής…δεν θα επιτρέψω…διαρθρωτικές αλλαγές…. Έχω τονίσει…καμία υπαναχώρηση...» (εμείς συνεχίζουμε και κοιτάζουμε βοοειδώς και ενώ στο παιδί μας θα βάζαμε τις φωνές και θα το απειλούσαμε πως «αν δε διαβάσεις, θα σου πάρω το πλέη στέισιω και θα στο κάνω βάρκα-γιαλό», εμείς, όπως είπα, συνεχίζουμε να κοιτάζουμε).
Το απόγευμα πέρασε αργά και μαρτυρικά, πάνω από βιβλία γλώσσας, από διαιρέσεις που αφήνουν πάντα υπόλοιπο και αγγλικά   σε present continuous. Το βράδυ πλησιάζει ύπουλα και η απόσταση από το κρεβάτι μου όλο και μικραίνει. Νιώθω κάτι σαν τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, που όλα τα έφηβα πίνουν φραπέδες για να μην κοιμηθούν και τα πιάσει στα ξυραφόχερά του ο Φρέντης. Στο τέλος όμως, ο Μορφέας νικά και τον πιο δυνατό μακιάτο (εγχώριος καφές, με ιδιαίτερη πατρίδα για κάποιους την πλατεία Κολωνακίου και γι’ άλλους, την πλατεία Μπουρναζίου. Ερίζουν). Κι έτσι κλείνουν τα φώτα και γι’ απόψε. (και στον Κορυδαλλό κλείνουν τα φώτα, Εφραίμ). Καληνύχτα.
(Λέμε τώρα…)   

Νάτο πάλι.
Τριγμοί και βρυχηθμοί.
Είναι οι διπλανοί!
Το κάνουν με ορμή.
Τελειώνουν στη στιγμή.
Ησυχία. Κοιμάμαι. Ξυπνάω στο έρεβος. «Όχι πάλι! Θα βαρεθούν κι οι αναγνώστες!»
«Μην ανησυχείς, δε θα κάτσω πολύ. Να πας να του πεις, πως δεν τον έχω ανάγκη. Δεν τη θέλω την παλιοζώνη του. Να την τρίψει στα μούτρα του. Άσε που την έχει τρίψει και την έχει τρίψει με τα βρωμόχερά του, έναντι αντιτίμου, σε κάθε δυστυχισμένο, που θέλει να γίνει καλά, να πιάσει παιδί και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο… Και το καλύτερο; Στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ δικιά μου, αλλά, τι να κάνω που πρέπει να συντηρήσω το μύθο μου. Τέλος πάντων, μου είπε το Άγιο Πνεύμα, να Το έχει καλά ο Θεός, πως έχεις μια γειτόνισσα, που έχει μια σούπερ ντούπερ ζωνίτσα ό,τι πρέπει. Πήγα λοιπόν στον ύπνο της πριν λίγο και τα κανονίσαμε. Θα μου τη δώσει! Αύριο έχουμε ραντεβού στην Αγία Ζώνη, στην Κυψέλη. Τη βολεύει το μέρος, μου είπε,γιατί μετά θα πάει με κάτι φίλες της για καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη. Θα της δώσω και μια παναγίτσα από την Τήνο με αυτόγραφο, για αντάλλαγμα και όλα καλά. Άντε, καληνύχτα. Θα τα ξαναπούμε σε …&^($#*)*... χρόνια.»

Τι στο καλό είπε; «Σε πόσα χρόνια;» Φώναξα, μήπως και επαναλάβει την ακριβή χρονολογία, αν μάθω κι εγώ το ραντεβού με το Δημιουργό μου... Όμως είχε ήδη φύγει.
Ορίστε. Ολόκληρη Παναγία ήρθε στον ύπνο μου, δις μάλιστα και δεν έμαθα ούτε σε πόσα χρόνια θα την ξαναδώ…
Γύρισα πλευρό και αγκάλιασα τη Μαρία.
Καληνύχτα.


4 σχόλια:

Dinos είπε...

Eύγε ξάδελφε για ακόμη μία φορά.....Αντίθετα μέ όλα τα sequel που υποτονούν όσο μεγαλώνουν τα parts,τα δικά σου 3(μέρη κειμένου)ήταν εξίσου καλά...Μπράβο Δημήτρη και περιμένω με ανυπομονησία την καινούρια ιδέα που είμαι σίγουρος πως δεν θα αργήσει να γεννηθεί...

dimiscon είπε...

Αυτό κι αν είναι σχόλιο thanx a lot!

dimitris είπε...

Δημητρη χρονια πολλα και καλη χρονια, υγεια και αγαπη, τα καλυτερα σ'εσενα και την οικογενεια σου!!!

dimiscon είπε...

Δημήτρη, σου εύχομαι επίσης τα καλύτερα για το 2012. Μακρυά από όλα τα κακά!!!