Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Επτά πράγματα, ένα τηλέφωνο και δεκαπέντε υποψήφιοι


-Αστειεύεσαι; Δεν θα μπορούσα να το γράψω αυτό, όσο κι αν με πιέσεις. Πόσες φορές πρέπει να σου το πω; Ντρέπομαι.
-Δεν είναι και τόσο τραγικό. Αφού ήσουν περίεργος. Το δοκίμασες!
-Ναι. Πολλές φορές είμαστε περίεργοι, αλλά δεν πάμε να φάμε το φαγητό της γάτας! Εξάλλου, το ξέρεις αυτό που λένε πως η περιέργεια και η γάτα στην ίδια πρόταση, φέρνουν θάνατο… Αυτή η περιέργεια θα με φάει κι εμένα μια μέρα, θα το δεις!
-Καλά, εντάξει, μην πεις αυτό. Πες το άλλο για την κυρία Καίτη.
-Ποιο, αυτό με την ηλιοθεραπεία; Που κοιτούσα τα βυζιά της πίσω από την πόρτα στην κουζίνα, ενώ ήταν ξαπλωμένη κι έκανε ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι; Έλεος! Και τι τους νοιάζει τους άλλους, για τα βυζιά της κυρίας Καίτης. Εξάλλου ήμουν μικρός!
-Ναι. "Ο μικρός ηδονοβλεψίας". 300.000 αντίτυπα σ'ένα μήνα. Αν θες πάντως, να μη μου ζητάς βοήθεια. Εσύ με ρώτησες «Τι να γράψω, πώς να το γράψω, μην εκτεθώ» και τώρα ό,τι και να πω, σου φαίνεται κακή ιδέα.
-Δεν είπα αυτό, όμως το ξέρεις πόσο εκνευρίζομαι όταν τσαλακώνεται η δημόσια εικόνα μου. Καλύτερα να πω αυτό με την πρώτη δημοτικού που έχει και πλάκα.
-Ποιο;
-Αυτό ρε συ, που την πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού, στα μέσα του μαθήματος, μάζεψα τα πράγματά μου κι έφυγα από την τάξη. Όταν με ρώτησε η δασκάλα πού πήγαινα, της είπα πως τα ξέρω αυτά που λέει και όταν τελειώσουν, θα τους περιμένω στην καντίνα. Τέτοια έπαρση. Κόμπλεξ ανωτερότητας, παιδί μου. Ακόμα και σήμερα το παθαίνω, να νομίζω πως είμαι καλύτερος από τους άλλους…
-Ναι, γι' αυτό έχεις χάσει ένα σωρό φίλους.
-Όχι, δεν τους έχω χάσει γι' αυτό. Τους έχω χάσει επειδή είμαι συναισθηματικά ανώριμος! Μάλιστα και πρόσεχε, γιατί αυτό δεν το έχω καλοδουλέψει. Όποιος φίλος έκανε ή νόμισα πως έκανε κάτι που με έθιξε, τον έκανα πέρα και μάλιστα χωρίς δεύτερη κουβέντα.
-Απ’ την άλλη μεριά όμως, δεν μπορώ να πω πως δεν είσαι καλός φίλος, ή δε στέκεσαι στους φίλους σου. Εντάξει, σε όσους σου απόμειναν.
-Μ’ έφτιαξες τώρα. Ευχαριστώ για το κομπλιμάν! Αλλά μην παίρνεις και πολλά θάρρητα, γιατί θα στο κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα! Πάω τώρα να λιανίσω καμιά δεκαπενταριά σοκολάτες σε συνδυασμό με αξεφλούδιστα φιστίκια αράπικα, συνοδευμένα με κρύο τσάι… Μη σχολιάσεις τις διατροφικές μου συνήθειες, το ξέρω, δεν αρμόζουν ούτε στην ηλικία μου, ούτε στο ανθρώπινο είδος εν γένει, μου το έχεις ξαναπεί. Σ’ αφήνω τώρα, το τηλέφωνο αυτό κάνει «κοιλιά». Έχει και μπάσκετ. Τσάγια.

Ευχαριστώ τον φίλο μου τον Τρέμενς για την σκυτάλη.

Απ’ ό,τι ίσως παρατηρήσατε, δεν το ’χω και πολύ, με τα παιχνίδια. Ελπίζω κάτι να κατάφερα.

Τώρα, το θέμα της παράδοσης της σκυτάλης, με τρώει και δεν με αφήνει να ησυχάσω. Άσε που κάποιους που ήθελα να προτείνω, μου τους φάγατε στη γωνία! Αφήνω λοιπόν τη σκυτάλη και όποιοι την πιάσουν… 15 θέλω. 15 έχω;

Σας βάζω κι ένα τραγουδάκι από κάτω, για να σας δελεάσω να συνεχίσετε τη σκυταλοδρομία



6 σχόλια:

Tremens είπε...

Τώρα που ξέρω πόσο ωραία παίζεις δεν τη γλιτώνεις, θα σαι πάντα υποψήφιο θύμα για μελλοντικά παιχνίδια. Ένα μικρό αριστούργημα - χωρίς καμία υπερβολή!

dimiscon είπε...

tremens : Εγώ δεν ήξερα πού να κρυφτώ και εσύ με έβαλες στο στόχαστρο; Την πάτησα...

Unknown είπε...

Ευρυματικότατος. Θα σ' έχω στο νου μου εσένα!

dimiscon είπε...

Koueen : Παιδιά, έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου....

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Καλά μου έφτιαξες την μέρα!!!
Νομίζω ότι πρέπει να παίζεις πιο πολύ!

dimiscon είπε...

ΠΑΥΛΟΣ : Τι να σου πω; εσείς είστε πιο πεπειραμένοι!