Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Η Λέξη


Ψάχνω να βρω μια λέξη. 
Που να περιγράφει. Που να προσδιορίζει. Που να σημαίνει. Δε βρίσκω καμία. Δεν υπάρχει. Γιατί δεν περιγράφεται. Δεν περιγράφονται. Καμιά λέξη δεν είναι αρκετά κακή, βρώμικη, αισχρή, ώστε να τους περιγράφει. Κανένα επίθετο, κανένα ουσιαστικό.

Ουσιαστικό, ναι. Δεν ειπώθηκε τίποτε ουσιαστικό. Ούτε έγινε. Όλα αφέθηκαν στη μοίρα τους. 
Και η μοίρα μας. Αφέθηκε κι αυτή στα βρώμικα χέρια τους, στα βρώμικα μυαλά τους Βρώμικα: φτωχή λέξη. Φτωχοί κι εμείς. Φτωχότεροι στο μέλλον. 
Στο μέλλον των παιδιών μας, που θα μας κοιτάξουν απορώντας, βλαστημώντας μας, ίσως.

Εμείς εκεί. Φτωχοί, πάμφτωχοι, περισσότερο συναισθηματικά. Γιατί δεν μας πήραν τα λεφτά. Μας πήραν το μέλλον, την ελπίδα. Και χωρίς αυτά, τα συναισθήματα δε ζουν. Αυτό θα πούμε στα παιδιά μας;

Αλλά κι εκείνοι, ατάραχοι στο «ήξεις αφήξεις» τους. Στους κινηματογραφικούς μονολόγους τους. Άλλοι στο μελόδραμα, άλλοι στη φαρσοκωμωδία κι άλλοι στο b movie.
Εκεί, που έρχεται ο δολοφόνος με το ηλεκτρικό πριόνι, με το καλώδιο των 60 πόντων και όλο το καστ ουρλιάζει και τρέχει σε ακτίνα 40 εκατοστών, για να μη βγει η πρίζα…
Σε μια άλλη περίπτωση θα ξερνάγαμε από το ευρηματικό σενάριο :
- Εγώ δεν συμφωνώ, αλλά, τελικά συμφωνώ.
- Δεν πρέπει, μη με πιέζετε, δεν κάνει. Συμφωνώ!
- Εγώ παραιτούμαι, ούτως ή άλλως, υπάρχουν πολλοί για να ψηφίσουν, μη μου μείνει και η ρετσινιά. Συμφωνώ, πάντως.

Τέτοια σύμπνοια, δεν την είχαμε ξαναδεί. Ποτέ! Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να τα βρουν στα πρόδηλα, προέκυψαν συνοδοιπόροι στην τροχιά προς το γκρεμό. Μπράβο! Είναι κι αυτό μια πρόοδος. Χρειαζόταν να κάνουμε μια πρόοδο. Ακόμα και προς το χάος.

Εμείς όμως; Να βρούμε τη λέξη. Να τους την πούμε. Τη μαγική λέξη που θα τους διώξει, κατακερματίσει, εξαϋλώσει. Τη λέξη που θα μας φέρει πίσω την ελπίδα.
Χωρίς να μας ρίξει στο βόρβορο του μυαλού τους. Χωρίς να μας λερώσει άλλο, από τα βρώμικα χέρια τους.

Θα έλεγα να τους σκοτώσουμε, να τους βάλουμε στο ελικόπτερο, να τους κάνουμε σαπούνι, αλλά όλα αυτά τα ουτοπικά, στο τέλος θα τους αφήνανε και στην ιστορία, ως μάρτυρες.

Όχι. Μια λέξη. Αυτή τη λέξη. Ας μου την πει κάποιος.

Και κάτι άλλο : Κάποιος μου θύμισε το παρακάτω του Καβάφη από τον Οροφέρνη και το γράφω κι εγώ :
 
Για λίγο βγήκε απ' την λαγνεία κι απ' την μέθη,
κι ανίκανα, και μισοζαλισμένος
κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,
κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει
κι απέτυχεν οικτρά κι εξουδενώθη.

Το τέλος του κάπου θα γράφηκε κ' εχάθη·
Ή ίσως η ιστορία να το πέρασε,
και, με το δίκιο της, τέτοιο ασήμαντο
πράγμα δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει.









7 σχόλια:

Tremens είπε...

Δεν έχω λέξη να σου πω, δεν υπάρχει λέξη...

dimiscon είπε...

Τρέμενς : Το ξέρω.

Leviathan είπε...

Δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον....

Καλώς σε βρήκα!

dimiscon είπε...

leviathan : καλώς ήλθες. Συμφωνούμε όλοι. Δεν υπάρχει...

Partali είπε...

Προδοτοφασιστοπουλημενολαμογοδοσιλογοελεεινοδιεφθαρμενοποταπογενιτσαροτρομοκρατογουρουνοψευτοπροδότες σου κάνει;

υγ:Δεν είναι τυχαίο ότι άρχισεα και τελείωσα με το ίδιο συνθετικό...

xristin είπε...

Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι για μερικές.....κολοτούμπες!

dimiscon είπε...

Partalia: Καλή η λέξη σου, αλλά φοβάμαι πως μερικοί από τους πολιτικούς μας δεν θα μπορούν να την πουν, σε περίπτωση βέβαια, που θα πρέπει να ανοίξουν καν το στόμα τους ξανά.
xristin: Έχεις δίκιο, τι είναι μερικές κολοτούμπες, αν είναι να κερδίσεις την αιωνιότητα.