Συγγνώμη, σκόνταψα!

Στο σημερινό γραφτικό, θα μιλήσουμε,  αγαπημένοι μου φίλοι, δηλαδή εγώ θα μιλάω κι εσείς θα ακούτε, για την απόλυτη δικαιολογία! «Συγγνώμη»!

Είχα πάει λοιπόν, προ καιρού, σε πολυκατάστημα, γνωστό για τα αρώματά του. Ήθελα να αγοράσω ένα άρωμα στην καλή μου, ήταν η γιορτούλα της και μπήκα μέσα με περισσό θάρρος, γιατί έχω και μια αγοραφοβία. Όταν δε, τα καταστήματα είναι και ναοί του γυναικείου καλλωπισμού, καταναλωτισμού και ναρκισσισμού, τότες είναι που μου ’ρχεται μια σκοτοδίνη, να φύγω, να πάω αλλού.

Παρόλα αυτά μπήκα. Και ψώνισα. Και έφτασα στο ταμείο. Και ήρθε μια κυρία, πάτησε επάνω στο πόδι μου και συνεχίζοντας να πατά –και να ισορροπεί- πάνω στο πόδι μου, αφού το άλλο το είχε με χάρη στον αέρα, τέντωσε τα φιδίσιο της κορμί (σκέτο ανακόντα, σε χώνεψη ρινόκερου) και ζητώντας μου «συγγνώμη», άφησε κάποιο αντικείμενο στον πάγκο του ταμείου, μπροστά μου. Θέλησα να διαμαρτυρηθώ, αλλά με πρόλαβε ο αγκών της μέσα στο στόμα μου και μου το βούλωσε. «Συγγνώμη» ξαναζήτησε, δε λέω, αλλά εγώ την πήρα την αναρρωτική.

Με αυτό το τρομερό όπλο, πολλοί συνάνθρωποί μας έκαναν και καριέρα μπορώ να σου πω.

Κάποιοι, «συγγνώμη γλίστρησαν» μέσα σε μια καμαριέρα! Άλλοι, «συγγνώμη πέρασαν καναδυοτριατέσσερα κόκκινα φανάρια». κλπ κλπ. Δεν θα πω κι άλλα, γιατί έχω και πίεση 40.

Δεν ξέρω όμως ΠΟΤΕ θα σταματήσουμε να δεχόμαστε τις συγγνώμες. «Συγγνώμη, αλλά η συγγνώμη σας δε δίνει έγκριση, μάλλον θα έχετε υπερβεί το όριο». Μας’ τη και φύγε. Κρετίνε.

Αν ήμασταν σωστοί και κύριοι, δεν θα ζητούσαμε συγγνώμη. Δεν θα χρειαζόταν. Γιατί δεν θα κάναμε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθούμε. 

Και, όπως λέει και κάποιο κινέζικο ρητό : «Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο».

Αυτό.